Deitado frente ao mar

Dec 10, 2012 editor de CEF novas

10-12-2012

O 12/12/2012 as 12:00 horas:
Lectura do “Poema deitado frente ao mar” nos Centros de Ensino.

 

                                             Deitado frente ao mar…

Língoa proletaria do meu pobo,
eu fáloa porque sí, porque me gosta,
porque me peta e quero e dame a gana;
porque me sai de dentro, alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ao ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sin raíces
que ao pór a garabata xa non saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
falar a fala nai,
a fala dos abós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos da lingoaxe,
remo i arado, proa e rella sempre.

Eu fáloa porque sí, porque me gosta
e quero estar cos meus, coa xente miña,
perto dos homes bos que sofren longo
unha historia contada noutra língoa.

Non falo pra os soberbios,
non falo pra os ruís e poderosos,
non falo pra os finchados,
non falo pra os valeiros,
non falo pra os estúpidos,
que falo pra os que agoantan rexamente
mentiras e inxusticias de cotío;
pra os que súan e choran
un pranto cotidián de volvoretas,
de lume e vento sobre os ollos núos.

Eu non podo arredar as miñas verbas
de tódolos que sofren neste mundo.
E tí vives no mundo, terra miña,
berce da miña estirpe,
Galicia, dóce mágoa das Españas,
deitada rente ao mar, ise camiño…

                                               Acostado frente al mar

Lengua proletaria de mi pueblo,/ yo la hablo porque sí, porque me gusta,/ porque se me antoja y quiero y me da la gana;/ porque me sale desde adentro, allá del fondo/ de una tristeza aceda que me rodea/ al ver tantos patufos descastados,/ pequeños mequetrefes sin raíces/ que al ponerse la corbata ya no saben/ afirmarse en el amor de sus antepasados,/ hablar la lengua materna,/ la lengua de los abuelos que tenemos muertos,/ y ser, con el rostro erguido,/ marineros, labradores del lenguaje/ remo y arado, proa y reja siempre./ Yo la hablo porque sí, porque me gusta/ y quiero estar con los míos, con la gente mía,/ cerca de los hombres buenos, que sufren mucho/ una historia contada en otra lengua./ No hablo para los soberbios,/ no hablo para los ruines y poderosos,/ no hablo para los finchados,/ no hablo para los vacíos,/ no hablo para los estúpidos,/ que hablo para los que aguantan regiamente/ mentiras e injusticias a diario;/ para los que sudan y lloran/ un llanto cotidiano de mariposas,/ de fuego y viento sobre los ojos desnudos./ No puedo distanciar mis palabras/ de todos los que sufren en este mundo/ Y tú vives en el mundo, tierra mía,/ cuna de mi estirpe,/ Galicia, dulce pena de las Españas/ acostada al ras del mar, ese camino.

Celso Emilio Ferreiro

 

Artigos relacionados


O Circo Lírico do País dos Ananos
Maria Soliña, Pipeline Music
Celso Emilio, “Cantiga de Ribadavia” interpretada por Suso Vaamonde