1936-1940 Asturias

1912-1936 1936-1940 1940-1950 1950-1966 1966-1973 1973-1979

DE LAS TINIEBLAS A LA LUZ: LA GUERRA Y MORAIMA

[drop bgcolor=”#dedede” ]A[/drop]Al explotar la guerra civil Celso Emilio es llamado a filas con los jóvenes de su quinta y enviado al frente de Asturias. Liquidada la guerra en Asturias es destinado a Transmisiones en el edificio de la Telefónica de Oviedo donde, de una manera casual en 1938, conoce a Moraima, con quien se casará más adelante y con quien tendrá cuatro hijos: Luis, Xosé María, Isabel y Xabier.

En un permiso en Celanova habla críticamente en una tasca sobre el nuevo régimen y una vecina lo denuncia a las autoridades del lugar, de modo que pasa cuatro días y tres noches en una celda del monasterio de San Rosendo. El gobernador militar de Ourense ordena su ejecución, que no se cumple merced a influencias de carácter familiar: ahí nacerá su conocido poema “Longa noite de pedra”, que luego le daría el título al libro homónimo.

A la conclusión de la guerra retorna a Celanova y ejerce con Velo Mosquera la docencia en su villa, iniciando por libre estudios de Derecho y Magisterio.

Poema relacionado: Agosto 1972

A min non me importa
que o pazo da morte estea ahí enfrente.
A.S.

Sabes, Moraima,
a morte é unha soia criatura,
pro ten moitas caretas diferentes
e gadañas ubicuas.

Un día olléina,
con figura de peixe,
nadando pola febre
dun neno enfermo.
Dempóis trocóuse
nun escuro trebón
agallopando a chaira.

Vestida de mapoula
vina outra vez poñendo
letras macabras
nos muros brancos.
Viva eu, escribía,
viva eu, escramaba a morte mesma.

E nun vello mosteiro miréina
retratada de vampiro
nos ollos centinelas que gardaban
a seiscentos prisoeiros.

Co nome de Xosefa
vina outra vez
pedindo o sangue
dos inocentes
pra apagar o seu odio
de Némesis ouscena.

E voltéi a topala
nas Asturias de Oviedo
vestida de soldado,
disfrazada de lóstrego,
envolta en poo e chumbo,
asubiando unha estrana melodía.

E tornéi a mirala
nas rúas de Caracas,
cando a terra tremeu
con espasmos xeolóxicos
e a cidade bradaba
coma besta ferida.

A derradeira vez
que me atopéi con ela
foi dentro dun Volkswagen
–¿lémbraste?–
pro esa é outra historia.