Celso Emilio, Homenaxe a Pablo Iglesias
02-10-2016
Libro: Homenaxe a Pablo Iglesias
Edita: Fundación Pablo Iglesias, Madrid 1979
Centenario da Fundación do PSOELibro: Homenaje a Pablo Iglesias
Edita: Fundación Pablo Iglesias, Madrid 1979
Centenario de la Fundación del PSOE
Edita: Fundación Pablo Iglesias, Madrid 1979
Centenario da Fundación do PSOE
Edita: Fundación Pablo Iglesias, Madrid 1979
Centenario de la Fundación del PSOE
Quixen ver a paisaxe daquil tempo
con ollos inocentes de meniño
baixo a luz dos espellos derrubados.
Todo se puxo azul (o pailebote,
o mar, o vento, o asteleiro)
menos a moura torre da miseria
labrada cada día
con aramios de puga sobre os muros.
Quixen lembrar as noites que viñeron
detrás dos arrieiros precursores.
Quixen saber das cárceres,
dos sótanos segredos con vixía
prá libertade ausente.
O vento dixo:
tódolos nenos orfos, compañeiros,
que espreitaban as rúas desabridas
cos corazós encheitos de preguntas,
foron dempois uns homes
de voz unánime
cunha esperanza ergueita
que se chamaba Pablo, e preguntaba.
Celso Emilio Ferreiro 1979
Quise ver el paisaje de aquel tiempo
con ojos inocentes de niño
bajo la luz de los espejos destruidos.
Todo se puso azul (el pailebote,
el mar. el viento. el astillero )
menos la negra torre de la miseria
labrada cada dia
con alambres de púa sobre los muros.
Quise recordar las noches que vinieron
detrás de los arrieros precursores.
Quise saber de las cárceles.
de los sótanos secretos con vigía
para la libertad ausente
El viento dijo:
todos los niños huérfanos, compañeros,
que acechaban las calles desabridas
con los corazones henchidos de preguntas,
fueron luego unos hombres
de voz unánime
con una esperanza erguida
que se llamaba Pablo, y preguntaba.
Celso Emilio Ferreiro 1979
Juan vive muy bien en Caracas, poema de Celso Emilio
28-09-2016
Poema no incluído en el libro “ANTIPOEMAS”, por causas no imputables a la voluntad del Autor.
El libro obtuvo el “IV Premio internacional de Poesía Alamo” en Salamanca 1971. Diez poemas del libro premiado fueron retirados por la Censura y Auto-editados por Celso Emilio.
JUAN VIVE MUY BIEN EN CARACAS
La sociedad del bienestar ha venido
por los laberintos de las computadoras.
Un mundo feliz, querido Aldous,
sin pájaros al amanecer, ha llegado.
Juan trabaja en una fábrica de automóviles,
Juan trabaja en una fábrica de tocadiscos,
Juan trabaja en una fábrica de neveras,
Juan trabaja en una fábrica de televisores.
Juan trabaja y ahorra infatigable
para ingresar su dinero en un banco
que es el dueño de la fábrica de automóviles,
que es el dueño de la fábrica de tocadiscos,
que es el dueño de la fábrica de neveras,
que es el dueño de la fábrica de televisores
y de la publicidad que brota en su pantalla.
Trabaje, produzca, ahorre,
que lo demás es cuenta nuestra.
Usted ponga el dinero
y nosotros pondremos lo demás.
Juan pudo por fin comprarse un automóvil,
Juan pudo por fin comprarse un tocadiscos,
Juan pudo por fin comprarse una nevera,
Juan pudo por fin comprarse un televisor
para ver en su pantalla
la publicidad que su banco desarrolla.
Juan ha conseguido por fin electrodomesticarse,
electroconvencerse de que es mejor estar tranquilo
y electroconducirse como un muchacho bueno
al que nada humano le es ajeno cuando es cómodo.
Los beneméritos, filantrópicos industriales.
con sus aliados mercantiles en comandita.
han llenado sus bolsas, porque el dinero
de enero a enero es siempre del banquero,
según dice un refrán
que en otro tiempo hizo el pueblo, Juan.
Poemas Prohibidos, Caracas 1972
Celso Emilio, Homenaxe a Pablo Iglesias
Juan vive muy bien en Caracas, poema de Celso Emilio
María Soliña, poema de Celso Emilio interpretado por Amancio Prada
Recordatorio, Iº Premio Celso Emilio Ferreiro de Poemas Musicados
Cantiga del desterrado, poema de Celso Emilio interpretado por Xulio Formoso
María Soliña, poema de Celso Emilio interpretado por Amancio Prada
18-09-2016
Polos camiños de Cangas
a voz do vento xemia:
ai, qué soliña quedache,
María Soliña.
Nos areales de Cangas
muros de noite se erguian :
ai, qué soliña quedache,
María Soliña.
As ondas do mar de Cangas
acedos ecos traguían:
ai,qué soliña quedache,
María Soliña.
As gueivotas sobre Cangas
soños de medo tecían:
ai, qué soliña quedache
María Soliña
Baixo os tellados de Cangas,
anda un terror de auga fría:
ai, qué soliña quedache
María Soliña.
Longa noite de pedra 1962
Por los caminos de Cangas
la voz del viento gemía:
ay, qué sola te quedaste,
María Soliña.
En los arenales de Cangas,
muros de noche se erguían:
ay, qué sola te quedaste,
María Soliña.
Las olas del mar de Cangas
ácidos ecos traían:
ay, qué sola te quedaste,
María Soliña.
Las gaviotas sobre Cangas
sueños de miedo tejían
ay, qué sola te quedaste,
María Soliña.
Bajo los tejados de Cangas
anda un terror de agua fría:
ay, qué sola te quedaste,
María Soliña.
Larga noche de piedra 1962
Celso Emilio, Homenaxe a Pablo Iglesias
Juan vive muy bien en Caracas, poema de Celso Emilio
María Soliña, poema de Celso Emilio interpretado por Amancio Prada
Recordatorio, Iº Premio Celso Emilio Ferreiro de Poemas Musicados
Cantiga del desterrado, poema de Celso Emilio interpretado por Xulio Formoso
Recordatorio, Iº Premio Celso Emilio Ferreiro de Poemas Musicados
14-09-2016
O prazo de recepción das obras finalizará o día 30 de outubro do 2016.
Celso Emilio, Homenaxe a Pablo Iglesias
Juan vive muy bien en Caracas, poema de Celso Emilio
María Soliña, poema de Celso Emilio interpretado por Amancio Prada
Recordatorio, Iº Premio Celso Emilio Ferreiro de Poemas Musicados
Cantiga del desterrado, poema de Celso Emilio interpretado por Xulio Formoso
Cantiga del desterrado, poema de Celso Emilio interpretado por Xulio Formoso
19-08-2016
Disco: Xulio Formoso
Música e Voz: Xulio Formoso
Edición: SOUVENIR , Caracas 1971
Disco: Xulio Formoso
Música y Voz: Xulio Formoso
Edición: SOUVENIR , Caracas 1971
Por la larga lejanía
voy caminando sin prisa.
la noche oscura divisa
una luz que anúncia el dia.
Aquello que yo bien quería,
libertad, nunca volvió.
Cubierto de noche voy
por la larga lejanía.
El viento voraz no cesa
de bramar sobre mí pueblo.
Como voy pisando el suelo
voy caminando sin prisa.
Vida errante, noche espesa,
negrura abajo y arriba.
Pero mi esperanza altiva
en la noche oscura está presa..
Aquello que yo prefería,
liberación, cuanto tarda.
Pero mi esperanza aguarda
una luz que anuncia el día.
Poemas sueltos
Por a longa lonxanía
vou camiñando sin presa.
Na escura noite está acesa
unha luz que anuncia o día.
Aquelo que eu ben quería,
libertá, nunca voltou.
Cuberto de noite vou
pola longa lonxanía.
O vento lurpio non cesa
de oubear sobre o meu pobo.
Como non lle temo o lobo
vou camiñando sin presa.
Vida errante, noite espesa,
negrura embaixo i enriba.
Mais a miña espranza altiva
na noite escura está acesa.
Aquelo que prefería,
libertá, cánto me tarda.
Mais a miña arela agarda
unha luz que anuncia o día.
Poemas soltos