11-05-2016
Prólogo escrito por Camilo José Cela para un libro inédito con Artigos publicados no Faro de Vigo por Celso Emilio Ferreiro, titulado “La jaula de los pájaros raros”. No ano 2004 foron publicados os artigos en Edicións Xerais no Libro de Ramón Nicolas,“Celso Emilio Ferreiro, Semblanzas, crónica e artigos”
29-04-2016
Libro: Remol
Primeira edición Ano: 1970
Lugar: Bos Aires
Editorial: Edicións Nós
Limiar de Manuel María, portada de Alberto Castro Couso
Verbas para Celso Emilio Ferreiro
Anque Mora e Saleta nos sorrían,
anque estean agardándote Isabel,
Xosé María, Lois e máis Xavier,
e che teñan preparada unha sorpresa
que pode ser un disco con poemas
ou coas canciós formidábeis de Raimon,
ti segues, enviso e caviloso,
doéndoche a ferida que Galiza
puxo, para sempre, no teu peito.
E é que ti – e é que nós – sentimos
que aínda sigue o noso soño sulagado
nunha longa noite de pedra inacabábel
mentres teñamos milleiros de emigrantes
en todos os currunchos do planeta
e os nosos mariñeiros e labregos,
sigan, á espreita, ollando ao ceo
porque tan soio teñen
liberdade de chorar canto lles praza.
Pero temos aquí a túa palabra
ardendo en corazón,
traballada na forxa da verdade,
petada deica a dor co vello
martelo de ferreiro do teu nome,
recollida entre o pobo que traballa
e que sofre en silencio,
luídan nos turreiros e peiraos,
nas vendimas, esfollas e seituras,
santificada na intimidade do fogar
polo calor amantes das lareiras.
A túa palabra enche
de acesa claridade a nosa alma:
o espírito de Galiza que pervive
entre a brétema escura que nos cobre.
Ti, Celso Emilio, viñeche para dicirnos
que os soños e os paxaros son irmaos,
viñeche para traer
un facho de esperanza que nos guíe,
para dicir que non
aos que fan da inxustiza unha bandeira;
para erguer un fogar, pedra a pedra,
con paredes de amor e lealdade.
Escoita, amigo meu, pastor
de marabillas,
sabedor da música que canta
na nosa agachada intimidade,
dono da máxica liberdade do reiseñor,
non teño máis que darche:
só estas palabras pobres,
núas,
coa luz do corazón iluminadas.
17-03-2019
Sin a seiva nutricia
esmorecen as gallas.
Arbre antigo, Galicia,
fendérono as machadas.
Unha ponla no mundo,
outra ponla na casa.
A ponla de alén mar
é soio unha metáfora.
O povo quere terra
coma Anteo na fábula.
A terra quere povo
para ser fecundada.
Nunca virá de fora
remedio ou espranza.
Si o noso pobo morre
quedámonos sin patria,
pois patria e pobo son
o mesmo en dúas palabras.
Pechái tódalas portas
e que xa ninguén saia.
Viaxe ao país dos Ananos 1968
Sin la savia nutricia
desfallecen las ramas.
Árbol antiguo,Galicia,
lo hendieron las hachas.
Una rama en el mundo,
otra rama en la casa.
La rama de allende el mar
es solo una metáfora.
El pueblo quiere tierra
como Anteo en la fábula.
La tierra quiere pueblo
para ser fecundada.
Nunca vendrá de fuera
remedio o esperanza.
Si nuestro pueblo muere
nos quedamos sin patria,
pues patria y pueblo son
lo mismo en dos palabras.
Cerrad todas las puertas
y que ya nadie salga.
Viaje al país de los Enanos 1968
08-04-2016
Pendurada do vento,
Bande das verdes corgas
cinguidas de silencio.
A maina primavera
alcende fogueiradas
de froles amarelas.
Altas terras da Limia
dos outonos dourados
e das chousas sombrizas.
Nas encostas da serra
branquexan os xestedos
coma río de néboa..
Nos camiños do Vieiro
onde o corisco funga
ten o seu pazo o inverno.
Vila noble e labrega,
das touzas avesías
i as paisaxes esgrevias.
Alá embaixo, entre seixos,
pasa o río cantando
unha canción de arrieiro.
Adeus, voume alonxando,
anque por fora ledo,
por dentro vou chorando.
Quén poidera mirarte
dende a cume do outeiro
Santa Comba de Bande.
O libro dos Homenaxes 1979
Colgada del viento,
Bande de verdes altozanos
ceñidos de silencio.
La mansa primavera
enciende fogatas
de flores amarillas.
Altas tierras de Limia,
de los dorados otoños
y de matojos en sombra.
En las laderas de la sierra
blanquean las retamas
como río de niebla.
En los caminos del Vieiro
donde el aguacero gruñe
tiene su pazo el inveierno.
Villa noble y labriega
de arboledas sombrías
y paisajes altivos.
Allá abajo, entre guijarros,
pasa el río cantando
una canción de arriero.
Adiós, me voy alejando
aunque por fuera contento,
por dentro voy llorando.
Quién pudiera mirarte
desde la cumbre del otero,
Santa Comba de Bande.
El libro de los Homenajes 1979
23-03-2016
Un poeta sin fortuna
morto de morte matada
mentras soñaba coa terra,
mentras soñaba coa terra,
malferida a malpocada.
A moura necroloxía
resultou ser unha trola
da xente anana e mezquiña,
da xente anana e mezquiña,
a quen o teu verbo esfola.
Xente á que debes decirlle
surrindo e sin acritude:
os mortos que vós matades,
os mortos que vós matades,
gozan de boa saúde.
Pode o corpo ser vencido,
pode o dereito ser torto,
mais o lume que alampea,
mais o lume que alampea,
xamais o veredes morto.
Cimenterio privado,Edicións Roi Xordo,Xenevra 1973
Un poeta sin fortuna
muerto de muerte violenta
mientras soñaba con su tierra,
mientras soñaba con su tierra,
malherida la infeliz.
La negra necrología
resultó ser una mentira
de gente enana y mezquina,
de gente enana y mezquina,
a quién tú verbo desolla.
Gente a la que debes decirle
sonriendo y sin acritud:
los muertos que vos matáis,
los muertos que vos matáis,
gozan de buena salud.
Puede el cuerpo ser vencido,
puede el derecho ser torcido,
pero la lumbre que relampaguea,
pero la lumbre que relampaguea,
jamás la veréis muerta.
Cementerio Privado,Ediciones Roi Xordo,Ginebra 1973
