Deitado frente ao mar

Dec 10, 2012 editor de CEF novas

10-12-2012

O 12/12/2012 as 12:00 horas:
Lectura do “Poema deitado frente ao mar” nos Centros de Ensino.

 

                                             Deitado frente ao mar…

Língoa proletaria do meu pobo,
eu fáloa porque sí, porque me gosta,
porque me peta e quero e dame a gana;
porque me sai de dentro, alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ao ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sin raíces
que ao pór a garabata xa non saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
falar a fala nai,
a fala dos abós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos da lingoaxe,
remo i arado, proa e rella sempre.

Eu fáloa porque sí, porque me gosta
e quero estar cos meus, coa xente miña,
perto dos homes bos que sofren longo
unha historia contada noutra língoa.

Non falo pra os soberbios,
non falo pra os ruís e poderosos,
non falo pra os finchados,
non falo pra os valeiros,
non falo pra os estúpidos,
que falo pra os que agoantan rexamente
mentiras e inxusticias de cotío;
pra os que súan e choran
un pranto cotidián de volvoretas,
de lume e vento sobre os ollos núos.

Eu non podo arredar as miñas verbas
de tódolos que sofren neste mundo.
E tí vives no mundo, terra miña,
berce da miña estirpe,
Galicia, dóce mágoa das Españas,
deitada rente ao mar, ise camiño…

                                               Acostado frente al mar

Lengua proletaria de mi pueblo,/ yo la hablo porque sí, porque me gusta,/ porque se me antoja y quiero y me da la gana;/ porque me sale desde adentro, allá del fondo/ de una tristeza aceda que me rodea/ al ver tantos patufos descastados,/ pequeños mequetrefes sin raíces/ que al ponerse la corbata ya no saben/ afirmarse en el amor de sus antepasados,/ hablar la lengua materna,/ la lengua de los abuelos que tenemos muertos,/ y ser, con el rostro erguido,/ marineros, labradores del lenguaje/ remo y arado, proa y reja siempre./ Yo la hablo porque sí, porque me gusta/ y quiero estar con los míos, con la gente mía,/ cerca de los hombres buenos, que sufren mucho/ una historia contada en otra lengua./ No hablo para los soberbios,/ no hablo para los ruines y poderosos,/ no hablo para los finchados,/ no hablo para los vacíos,/ no hablo para los estúpidos,/ que hablo para los que aguantan regiamente/ mentiras e injusticias a diario;/ para los que sudan y lloran/ un llanto cotidiano de mariposas,/ de fuego y viento sobre los ojos desnudos./ No puedo distanciar mis palabras/ de todos los que sufren en este mundo/ Y tú vives en el mundo, tierra mía,/ cuna de mi estirpe,/ Galicia, dulce pena de las Españas/ acostada al ras del mar, ese camino.

Celso Emilio Ferreiro

 

Artigos relacionados


Celso Emilio Ferreiro, poema de Antonia Arbona musicado por Joan Manel Escobedo
CELSO EMILIO NA UNIVERSIDADE DE DHAKA (Bangladesh)
CEP Sequelo-Homenaxe dos Alumnos de 4º Curso a Celso Emilio Ferreiro