Lembrando a Rosalía de Castro/Recordando a Rosalía de Castro

May 28, 2013 editor de CEF novas

28-05-2013

Autor: ENXEBRE ORDE DA VIEIRA

                           PREMER/PULSAR

   Deitado frente ao mar…                      Acostado frente al mar…

Língoa proletaria do meu pobo,                  Lengua proletaria de mi pueblo,
eu fáloa porque sí, porque me gosta,          yo la hablo porque sí, porque me gusta,
porque me peta e quero e dame a gana;    porque se me antoja quiero y me da la gana;
porque me sai de dentro, alá do fondo       porque me sale de dentro, allá del fondo
dunha tristura aceda que me abrangue      de una tristeza ácida que me inunda
ao ver tantos patufos desleigados,             al ver tantos necios descastados,
pequenos mequetrefes sin raíces               pequeños mequetrefes sin raíces
que ao pór a garabata xa non saben          que al poner la corbata ya no saben
afirmarse no amor dos devanceiros,           afirmarse en el amor de los ancestros,
falar a fala nai,                                          hablar la lengua madre,
a fala dos abós que temos mortos,             la lengua de los abuelos que están muertos,
e ser, co rostro erguido,                            y ser, con el rostro erguido,
mariñeiros, labregos da lingoaxe,               marineros, labriegos del lenguaje,
remo i arado, proa e rella sempre.             remo y arado, proa y reja siempre.

Eu fáloa porque sí, porque me gosta          La hablo porque sí, porque me gusta
e quero estar cos meus, coa xente miña,    y quiero estar con los míos, con mi gente,
perto dos homes bos que sofren longo       cerca de los hombres buenos que sufren largamente
unha historia contada noutra língoa.           una historia contada en otra lengua.

Non falo pra os soberbios,                       No hablo para los soberbios,
non falo pra os ruís e poderosos,              no hablo para los ruines y poderosos,
non falo pra os finchados,                        no hablo para los vanidosos,
non falo pra os estúpidos,                        no hablo para los estúpidos,
non falo pra os valeiros,                           no hablo para los vacíos,
que falo pra os que agoantan rexamente  que hablo para los que aguantan reciamente
mentiras e inxusticias de cotío;                 mentiras e injusticias sin cesar;
pra os que súan e choran                         para los que sudan y lloran
un pranto cotidián de volvoretas,              un llanto cotidiano de mariposas,
de lume e vento sobre os ollos núos.        de fuego y viento sobre los ojos desnudos.
Eu non podo arredar as miñas verbas       No puedo apartar mis palabras
de tódolos que sofren neste mundo.         de todos los que sufren en este mundo.
E tí vives no mundo, terra miña,                Y tú vives en el mundo, tierra mía,
berce da miña estirpe,                             cuna de mi estirpe,
Galicia, dóce mágoa das Españas,            Galicia, dulce pena de las Españas,
deitada rente ao mar, ise camiño…           tendida junto al mar, ese camino…

Longa noite de pedra (1962).

 

Artigos relacionados


Unha nova edición de “Longa noite de pedra” proxecta a obra literaria de Celso Emilio Ferreiro no ámbito internacional
Homenaxe a Celso Emilio Ferreiro-I.E.S. Frei Martín Sarmiento
50 Aniversario do día das Letras Galegas