29-07-2012

EN CELANOVA, na parede exterior do mosteiro de San Rosendo, moito máis que O Escorial de Galicia como din os refitoletros ou as damas da media améndoa, ese abraio vertixinoso que contén (xogo de caixas chinesas ou bonecas rusas) unha sorpresa -minimalista- máis, a capeliña mozárabe de San Miguel, hai unha pintada. Non feita con aerosol senón con brocha gorda.
No ano 1933. E reza o rótulo: Adiante, publicitando o único número do que fora órgano das Mocidades Galeguistas de Celanova. Número que recibín o outro día, en edición facsimilar moi coidada, no peche das Xornadas adicadas a Celso Emilio pola UIMP. Non vou enumerar todos os participantes nelas, moitos e de calidade, de Xesús Alonso Montero a Luciano Rodríguez, quen deran a lección inaugural e a de clausura dun curso ben levado por José María Paz Gago. Eu quero dicir, simplemente, que o centenario do nacemento de Celso demostra que o coraxudo (ilustrado, namorado,paisaxístico) poeta celanovés, como Castor Elices ou Curros Enríquez, segue a gañar batallas despois de morto. No verán infausto de 1979, cando aínda podía tirar moito vitriolo, mais tamén amor, da súa pluma de aceiro nunca esgallada. Celso Emilio é xa un clásico. “O que non se pode tocar”, como dicía non sei quen. Un clásico que se abra por onde se abra, como fixen eu o outro día no púlpito de San Rosendo co seu Credo, ou Alfredo Conde con Consellos (baseado no Libro dos Proverbios), ten lume aproveitable. Desta maneira hai versos de Celso que, en cincocentos anos, terán actualidade, e quen os diga igual xa nin sabe o seu autor. Como comeza pasar hoxe co nerudiano “Es tan corto el amor, es tan largo el olvido”, inserido xa no tesouro popular,algo semellante vai acontecer con “O patrón está rico á miña conta,eu á súa estou vello”. E máis, moitas máis cousas que eu podería dicir deste Celso Emilio Ferreiro, que nada lle debe a Voces Ceibes (contra do que algúns sosteñen). Voces Ceibes máis ben,algúns dos seus compoñentes, é a que está en débeda con Celso Emilio Ferreiro. E Galicia enteira, si, hoxe máis que nunca precisada de quen lle diga, poéticamente falando, as verdades do barqueiro. Celso Emilio Barqueiro, por exemplo, axudando aos cegos cruzar o río. Si.

La Region-OURENSE – 26-07-2012

A finca da Esgueva (parroquia de Madarnás, O Carballiño), na que o escritor natural de Guimarás, Luís González Tosar está cimentando o proxecto literario-cultural denominado ‘A insua dos Poetas’ en colaboración coa Deputación provincial e a Consellería de Cultura, acollerá hoxe a instalación da segunda obra artística, neste caso un monumento dedicado a Celso Emilio Ferreiro con motivo da celebración do seu centenario. É unha obra coa que o escultor ourensán Manuel Penín realizou unha alegoría do poema ‘Irmaus’ que o poeta publicou no libro ‘Longa noite de pedra’ e que pasar por ser, sen lugar a dúbidas, un dos máis
É unha obra coa que o escultor ourensán Manuel Penín realizou unha alegoría do poema ‘Irmaus’ que o poeta publicou no libro ‘Longa noite de pedra‘ e que pasar por ser, sen lugar a dúbidas, un dos máis coñecidos do vate de Celanova. Os traballos de instalación da escultura, na finca da Esgueva, concitará a presencia do autor da obra, Manuel Penín, así como do escritor Luis González Tosar.

En calquera caso, o acto de mañá non será, senón, o preámbulo da ‘IV Festa da Palabra’, que terá lugar o próximo sábado, día 28 de xullo, a partir das 12,00 horas e que se enmarcará dentro da celebración do Centenario de Celso Emilio Ferreiro.

ACTO
O desenvolvemento do acto está estructurado en catro apartados, que se iniciarán, como non podía ser doutro xeito, cunha lectura poética centrada fundamentalmente na obra de Celso Emilio Ferreiro, continuarán coa inauguración oficial do monumento realizado polo escultor Manuel Penín, a entrega dos premios ‘Setecarballas’ que o escritor creou para recoñecer a outros tantos representantes de distintos ámbitos da cultura e da sociedade galega. O acto rematará coa actuación da cantora María do Ceo, que intepretará varias cancións con letra do propio Celso Emilio Ferreiro que ela musicou no ano 2008 con motivo da conmemoración do cento cincuenta aniversario de, Curros Enriquez.

Celanova 17/07/2012

A segunda xornada do curso que a Universidade Internacional Menéndez Pelayo (UIMP) dedica en Celanova ao poeta Celso Emilio Ferreiro, baixo o epígrafe de “Ética e poética”, estivo adicada á creación: poesía civil e social. Abriu a sesión o poeta e crítico literario Vicente Araguas, quen destacou que Celso Emilio mestura como ninguén a fortaleza do concepto coa boa inxeniería poética, e esta é unha das claves do éxito popular que obtén
Un éxito só comparable co de Rosalía e Curros os tres poetas máis populares da literatura galega. Así, Celso Emilio atopou a fórmula para musicar poemas, e dáse o paradoxo de que son máis coñecidos os mal chamados cantautores por musicar os poemas de Celso Emilio Ferreiro, que Celso Emilio por ser musicado por recoñecidos cantantes.
POLIVALENTE
Logo de Celso Emilio, non hai outro poeta igual, declarou Araguas. Dábanselle tamén os poemas satíricos ou de escarnio, como os de amor (Moraima’) ou os paisaxísticos (‘Aló onde ou mundo se chama Celanova‘). Tocaba todos os temas: a opresión social, o antimilitarismo, a problemática dos labregos ou a do idioma. ‘É un dos meus heroes cívicos, pero tamén estéticos”, concluíu Araguas.

No Auditorio Municipal Ilduara de Celanova, terá lugar o luns 16/7/2012 a partires das 20.00 horas, un recital poético-musical adicado a Celso Emilio Ferreiro. Con esta actividade pechase o ciclo Galicia Clasiccs, da Axencia Galega das Industrias Culturais (Agadic). O recital, que leva por título Onde o mundo se chama Celanova,de Curros a Celso Emilio, foi ideado con motivo da conmemoración do Centenario de Celso Emilio Ferreiro e contará coa participación da Compañía Lírica Ofelia Nieto e do Grupo Internacional Cítola,que serán os  encargados de interpretar as dúas obras compostas a partires dos poemas de Celso Emilio, ‘Moraima’ e ‘Longa noite de pedra’.