30-06-2014
24-06-2014
 Os Diplomáticos de Monte-Alto presentan o seu derradeiro traballo no que musican o poema de Celso Emilio  “Deitado frente ao mar ”
Los Diplomáticos de Monte-Alto presentan su último trabajo en el que musican el poema de Celso Emilio ” Deitado frente ao mar “

13-06-2014
 Tiro na Testa fala nas súas cancións da actualidade musical, da loita obreira… en xeral fan unha crítica social diste mundo no cal vivimos.
Letra:    Celso Emilio Ferreiro
Música: Suso Vaamonde
Album:  Agüécate el Pelícano
Tiro na Testa en sus canciones habla de la actualidad musical, de la lucha obrera… en general hacen una crítica social de este mundo en el que vivimos.
Letra:    Celso Emilio Ferreiro
Música: Suso Vaamonde
Album:  Agüécate el Pelícano
Espranza
Erguerémo-la espranza
 sobre ista terra escura
 coma quen ergue un facho
 nunha noite sin lúa.
Marcharemos cinguidos
 polos duros segredos
 dunha patria soñada
 á que non voltaremos.
Non sabrán o camiño
 que pra entón colleremos.
 Longos ríos de brétema,
 longos mares de tempo.
Tripulantes insomnes,
 na libertá creemos.
 Viva, viva, decimos
 aos que están no desterro
 e soñan cun abrente
 de bandeiras ao vento.
Adictos da saudade
 que levades a luz polos vieiros.
 ¡Saúde a todos,
 compañeiros!
Longa noite de pedra 1962
Esperanza
Alzaremos la esperanza
 sobre esta tierra oscura
 como quien alza una antorcha
 en una noche sin luna.
Marcharemos ceñidos
 por los duros secretos
 de una patria soñada
 a la que no volveremos.
No sabrán el camino
 que entonces cogeremos.
 Largos ríos de niebla,
 largos mares de tiempo.
Tripulantes insomnes
 en la libertad creemos.
 Viva, viva, decimos
 a los que están en el destierro
 y sueñan con un amanecer
 de banderas al viento.
Adictos de la saudade,
 que lleváis la luz por los caminos.
 ¡Salud a todos,
 compañeros!
04-06-2014
Poemas non publicados no libro Antipoemas por causas non imputables ao Autor. Despois de recibir o Premio Álamo de Poesía (1971) varios poemas do libro no foron publicados por problemas coa Censura.
FUERO JUZGO 1972
Se cada un de nós
vale tanto coma vós
e todos xuntos, nós,
valemos máis ca vós,
¿por que en lugar de nós
habedes de ser vós
quen nos goberne a nós?
CARCAJADOTAJE
Nin folga nin fusil nin metralleta
poñerán fin ao reinado ignominioso.
Só a risa pura da xente
derrubará os muros
do Jericó nefando onde habita
o crime asociado en comandita.
Só a risa, digo, compañeiros.
Someto á asemblea o meu proxecto
de hilaridade conxunta,
de burla subversiva e solidaria.
Concentraremos as gargantas
e o día da Morte,
o día do millón de caveiras,
cando Caín vixía a súa necrópole,
xermolará da terra sometida
unha árbore xigantesca de bramidos,
un alarido unánime de risas
que alcanzará a cúpula do pánico,
alí onde os déspotas esconden
o seu medo hermafrodita.
Só así, compañeiros, lograremos
derrubar a pirámide de chumbo.
Poemas Prohibidos  (Caracas 1972)
Poemas no publicados en el libro Antipoemas por causas no imputables al Autor. Después de recibir el Premio Álamo de Poesía (1971) varios poemas del libro no fueron publicados por problemas con laCensura.
01-06-2014
OS DIPLOMÁTICOS DE MONTE ALTO, celebran o XX aniversario do Bravú.
Idea e música: Os Diplomáticos de Monte Alto (Mangüi Martín, Guni Varela, Pulpiño Viascón, Xurxo Souto e Rómulo Sanjurjo)
Letra: Celso Emilio Ferreiro
OS DIPLOMÁTICOS DE MONTE ALTO, celebran el XX aniversario del Bravú.
Idea y música: Os Diplomáticos de Monte Alto (Mangüi Martín, Guni Varela, Pulpiño Viascón, Xurxo Souto e Rómulo Sanjurjo)
Letra: Celso Emilio Ferreiro
Deitado frente ao mar…
Língoa proletaria do meu pobo,
eu fáloa porque sí, porque me gosta,
porque me peta e quero e dame a gana;
porque me sai de dentro, alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ao ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sin raíces
que ao pór a garabata xa non saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
falar a fala nai,
a fala dos abós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos da lingoaxe,
remo i arado, proa e rella sempre.
Eu fáloa porque sí, porque me gosta
e quero estar cos meus, coa xente miña,
perto dos homes bos que sofren longo
unha historia contada noutra língoa.
Non falo pra os soberbios,
non falo pra os ruís e poderosos,
non falo pra os finchados,
non falo pra os valeiros,
non falo pra os estúpidos,
que falo pra os que agoantan rexamente
mentiras e inxusticias de cotío;
pra os que súan e choran
un pranto cotidián de volvoretas,
de lume e vento sobre os ollos núos.
Eu non podo arredar as miñas verbas
de tódolos que sofren neste mundo.
E tí vives no mundo, terra miña,
berce da miña estirpe,
Galicia, dóce mágoa das Españas,
deitada rente ao mar, ise camiño..
Longa noite de pedra 1962
Acostado frente al mar…
Lengua proletaria de mi pueblo,
yo la hablo porque sí, porque me gusta,
porque se me antoja y quiero y me da la gana;
porque me sale de dentro, allá del fondo
de una tristeza amarga que me abraza
al ver tantos necios descastados,
pequeños mequetrefes sin raíces
que al poner la corbata ya no saben
afirmarse en el amor de los ancestros,
hablar la lengua madre,
la lengua de los abuelos que ya murieron,
y ser, con el rostro erguido,
marineros, campesinos del lenguaje,
remo y arado, proa y reja siempre.
Yo la hablo porque sí, porque me gusta
y quiero estar con los míos, con mi gente,
cerca de los hombres buenos que sufren largamente
una historia contada en otra lengua.
No hablo para los soberbios,
no hablo para los ruines y poderosos,
no hablo para los engreídos,
no hablo para los vacíos,
no hablo para los estúpidos,
que hablo para los que aguantan reciamente
mentiras e injusticias sin pausa;
para los que sudan y lloran
un llanto cotidiano de mariposas,
de fuego y viento sobre los ojos desnudos.
Yo no puedo apartar mis palabras
de todos los que sufren en este mundo.
Y tú vives en el mundo, terra mía,
cuna de mi estirpe,
Galicia, dulce dolor de las Españas,
tendida junto al mar, ese camino…
Larga noche de piedra 1962


