01-07-2018

O Xoves 5 de Xullo  do 2018, o profesor Ramón NicolásPatrón da Fundación Celso Emilio Ferreiro, presentará o libro “Lapis na Noite”  (Edicións Xerais) na Feira do Libro de Vigo as 19:45
Interveñen:  Fran Alonso e María Xosé Porteiro

 

” Lapis na noite ” bebe no pozo da memoria de Galicia e Arxentina para percorrer épocas convulsas en que as ditaduras aniquilan as ilusións de liberdade, aquén e alén do océano. Achégase ás vivencias do exilio, revela as descubertas que supón o descoñecido e afonda no esgazamento interior que xera mergullarse nunha nova identidade. Ao tempo, focaliza a atención nas vidas e familias truncadas polo franquismo e, sobre todo, naquelas que protagonizou unha mocidade combativa e esperanzada que, por acreditar nun mundo mellor, caeu nas gadoupas da maquinaria represiva da ditadura cívico-militar arxentina (1976-1983).

 

 

Lapis na Noite,Ramon Nicolas

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

25-06-2018

Arranxos e Dirección: Daniel García Artés
Iglesia dos Jesuítas de A Coruña 31-05-2013

XVIII Encuentro de Música Coral Fonseca
Coro Joven de la Orquesta Sinfónica de Galicia

Arreglos y Dirección: Daniel García Artés
Iglesia de los Jesuítas de A Coruña 31-05-2013

XVIII Encuentro de Música Coral Fonseca
Coro Joven de la Orquesta Sinfónica de Galicia

 

 

 

 

Maria Soliña
Polos camiños de Cangas
a voz do vento xemia:
ai, qué soliña quedache,
María Soliña.
Nos areales de Cangas
muros de noite se erguian :
ai, qué soliña quedache,
María Soliña.

As ondas do mar de Cangas
acedos ecos traguían:
ai,qué soliña quedache,
María Soliña.

As gueivotas sobre Cangas
soños de medo tecían:
ai, qué soliña quedache
María Soliña

Baixo os tellados de Cangas,
anda un terror de auga fría:
ai, qué soliña quedache
María Soliña.

Longa noite de pedra 1962
Maria Soliña
Por los caminos de Cangas
la voz del viento gemía:
ay, qué sola te quedaste,
María Soliña.
En los arenales de Cangas,
muros de noche se erguían:
ay, qué sola te quedaste,
María Soliña.

Las olas del mar de Cangas
ácidos ecos traían:
ay, qué sola te quedaste,
María Soliña.

Las gaviotas sobre Cangas
sueños de miedo tejían
ay, qué sola te quedaste,
María Soliña.

Bajo los tejados de Cangas
anda un terror de agua fría:
ay, qué sola te quedaste,
María Soliña.

Longa noite de pedra 1962