Palabras do xornalista e escritor Ramón Loureiro na presentación da homenaxe a Celso Emilio Ferreiro na Sociedad Artística Ferrolana (11-2-2012)
Velaquí as fermosas palabras que Ramón Loureiro pronuncia no seo da homenaxe a Celso Emilio Ferreiro tributada pola Sociedad Artística Ferrolana:
Aínda que algúns amigos que aquí están poidan pensar o contrario (e eu sei ben, entre outras razóns porque coñezo a súa xenerosidade, que o pensan), pouco, ou case nada, podo eu dicir, que vostedes non saiban, de Celso Emilio Ferreiro. É certo que algunhas persoas moi queridas por min o trataron ao longo de boa parte da súa vida –esta mesma mañá estiven, por certo, a falar cunha delas- . E igualmente certo é que outro gran amigo, Ramón Nicolás, é non só o seu biógrafo, senón quen quizais máis empeño puxo en recuperar aqueles textos de Celso Emilio que estaban –poderiamos dicilo así- perdido. Pero a verdade é que o camiño dos libros que eu máis amo é outro moi distinto: o que permite manter vivo o irrenunciable dereito a soñar. A chamada “poesía social” sempre me interesou menos que a que transita as sendas do misterio que nos envolve. E non porque non recoñeza eu o seu valor, senón porque sempre desconfiei de que as miserias do mundo se pudiesen amañar con versos. Non obstante, e como o señor presidente da SAF me advertiu moi ben de que a miña intervención non superase en caso ningún os dez minutos, e que mellor sería aínda se fosen cinco, permitinme aceptala.
Primeiro, para agradecerlle a el, e con el a todos vosotedes, a súa atención ao convidarme a estar aquí cando inauguran unha nova sede.
Segundo, para felicitalos, naturalmente.
E terceiro, para pedirlles que acepten, como modestísimo agasallo meu para a súa nova biblioteca, este volume que aquí lles traio: unha escolama, feita precisamente por Moncho Nicolás, dos textos xornalísticos de Celso Emilio Ferreiro. Textos entre os que atoparán vostedes artigos sorprendentes. Entre eles, aquel no que reflexiona sobre a arte adiviñadora, posta en práctica a través da cartomancia, de Álvaro Cunqueiro, que utiliza a súa por desgraza non mo eficaz capacidade profética para tratar de saber que lles esperaba aos equipos de fútbol galegos, e moi especialmente ao Celta, na seguinte xornada ligueira.
Non vou falar eu por Celso Emilio (por certo, outro inciso: mándame unha forte aperta para todos vosotedes quen foi outra grande amiga del, a poeta Helena Villar Janeiro, auténtica herdeira ademais do espírito de Rosalía de Castro), porque xa el o fará por si mesmo, dentro duns instantes, a través dos que recitarán os seus versos.
Pero case acabando xa, coa celeridade que procede, si quero aquí salientar un aspecto fundamental do que, intúo eu, debeu de ser a súa vida, tan xenerosa e tan fértil: unha permanente loita contra a incomprensión.
Todos os anos, cando volvo a Celanova e vexo o seu magnífico mosteiro, non podo esquecer que entre aquelas pedras venerables, fillas en múltiples sentidos do gran San Rosendo, estivo Celso Emilio preso cando en tempos de barbarie se decidiu utilizar aquel lugar, que sempre debeu de estar consagrado á Palabra, como quixo o seu fundador, para manter á xente na cadea.
Somos, todos, fillos dos nosos propios erros.
Feliz día este, no que Ferrol se volve lembrar de Celso Emilio. El, que agora xa sabe o que nós, antes ou despois, tamén saberemos, atoparase agora, sen dúbida, feliz, gracias a vostedes.
