Celso Emilio, “Derradeira vontade de Fuco Buxán” poema interpretado polo Grupo XISTRA


08-07-2018

Disco: TEMPORAL
Grupo : XISTRA (Viveiro)
Edición: Laura Lady Records (Madrid) 1989
Intreprétes:  Bajo – Bruno Vidal
Drums,Percusion:  Ramón Amor
Flauta,Armónica,Voz:  Andrés Sánchez López
Guitarra,Tambourine: Daniel Fernández Caxete
Teclados: Antonio Galindo
Violin: Manuel Jorge Amor
Voces: Antonio Atadell San Isidro
Disco: TEMPORAL
Grupo : XISTRA (Viveiro)
Edición: Laura Lady Records (Madrid) 1989
Intreprétes:  Bajo – Bruno Vidal
Drums,Percusion:  Ramón Amor
Flauta,Armónica,Voz:  Andrés Sánchez López
Guitarra,Tambourine: Daniel Fernández Caxete
Teclados: Antonio Galindo
Violin: Manuel Jorge Amor
Voces: Antonio Atadell San Isidro

 


DERRADEIRA VONTADE DE FUCO BUXAN (*)
Detrás de cada home
está oubeando un lobo.
Un lobo que te come
e ten comesto ó pobo.

Canto pode sofrirse
télo xa ben sofrido.
Pro non hai que abatirse
nin darse por vencido.

Canto pode chorarse
télo xa ben chorado.
Pro non hai que calarse
nin sentirse abafado.

Canto pode perderse
télo xa ben perdido.
Pro non hai que doerse
nin rosrnar un laído.

Podes todo ganalo
si despertas e loitas.
Co corazón che falo
galego que me escoitas.

A túa hora é esta:
colle a fouce, meu povo,
ergue a testa, protesta
e dempois mata ó lobo.

 

Cimenterio Privado, Edicións Roi Xordo, Xenevra 1973

(*) Copia parcial tirada do testamento ológrafo otorgado por Fuco Buxán; emigrante galego que finóu en Caracas no ano 1968, dempóis de asistir a unha reunión celebrada co gallo de erguer en Vigo un monumento ó emigrante descoñecido. Morréu probe, sin familia nin amigos, e, ademáis, poeta.

ÚLTIMA VOLUNTAD DE FUCO BUXAN (*)
Detrás de cada hombre
aúlla un lobo.
Un lobo que te devora
y tiene devorado al pueblo .

Cuanto puede sufrirse
lo tienes ya bien sufrido.
Pero no hay que abatirse
ni darse por vencido .

Cuanto puede llorarse
lo tienes ya bien llorado.
Pero no hay que callarse
ni sentirse asfixiado.

Cuanto puede perderse
lo tienes ya bien perdido.
Pero no hay que dolerse
ni exhalar un quejido.

Puedes ganarlo todo
si despiertas y luchas.
Con el corazón te hablo,
gallego que me escuchas.

Tú hora es esta:
toma la hoz, pueblo mío,
levanta la cabeza, protesta
y después mata al lobo.

 

Cementerio Privado, Edicións Roi Xordo, Ginebra 1973

(“‘) Copia parcial sacada del testamento ológrafo otorgado por Fuco Buxán, emigrante gallego que murió en Caracas en el año 1968, después de asistir a una reunión celebrada con motivo de erigir en Vigo un monumento al emigrante desconocido. Murió pobre, sin familia ni amigos, y, por añadidura, poeta.

Artigos relacionados


OS DIPLOMÁTICOS DE MONTE ALTO, Deitado Frente ao Mar
Longa noite de pedra / Larga noche de piedra
Lembrando a Rosalía de Castro/Recordando a Rosalía de Castro