María Soliña
22-11-2014
María Soliña.
Texto de Celso Emilio Ferreiro.
Música de A. Paz Valverde.
Orquestación de Juan Durán.
Cristina Gallardo-Domâs, soprano.
Orquesta Gaos. Dir.: Fernando L. Briones
Polos camiños de Cangas
a voz do vento xemia:
ai, qué soliña quedache,
María Soliña.
Nos areales de Cangas
muros de noite se erguian :
ai, qué soliña quedache,
María Soliña.
As ondas do mar de Cangas
acedos ecos traguían:
ai,qué soliña quedache,
María Soliña.
As gueivotas sobre Cangas
soños de medo tecían:
ai, qué soliña quedache
María Soliña
Baixo os tellados de Cangas,
anda un terror de auga fría:
ai, qué soliña quedache
María Soliña.
Longa noite de pedra 1962
Por los caminos de Cangas
la voz del viento gemía:
ay, qué sola te quedaste,
María Soliña.
En los arenales de Cangas,
muros de noche se erguían:
ay, qué sola te quedaste,
María Soliña.
Las olas del mar de Cangas
ácidos ecos traían:
ay, qué sola te quedaste,
María Soliña.
Las gaviotas sobre Cangas
sueños de miedo tejían
ay, qué sola te quedaste,
María Soliña.
Bajo los tejados de Cangas
anda un terror de agua fría:
ay, qué sola te quedaste,
María Soliña.
Longa noite de pedra 1962
Celso Emilio, Cantares
29-10-2014
os vítores que ei de dar.
sei da historia que vivín.
dende o día que nacín.
da alma de cadaquén.
Onde o mundo se chama Celanova 1975
de la vida de cada uno.
Donde el mundo se llama Celanova 1975
María Soliña
Celso Emilio, Cantares
Budiño e Luis Tosar cantan a Celso Emilio
A República Galega, unha historia non oficial
Celso Emilio recitado por Luis del Olmo
Budiño e Luis Tosar cantan a Celso Emilio
10-10-2014
Música: BUDIÑO
Voz: LUIS TOSAR
Letra: CELSO EMILIO FERREIRO, poema “Tí e mais eu”
Gravación incluída no disco SOTAQUE interpretada no Festival de la Luz 2013.
Música: BUDIÑO
Voz: LUIS TOSAR
Letra: CELSO EMILIO FERREIRO, poema “Tú y yo”
Grabación incluída en el disco SOTAQUE interpretada en el Festival de la Luz 2013
TÍ E MAIS EU
(Non falemos dos bobos
que tódolo adeprenden nos libros.
Non falemos dos parvos
con cara de domingo;
nin dos sapientes memos,
nin dos túzaros listos,
nin do eterno mal gusto
dos probes novos ricos).
Falemos de tí e min
xa que vivimos.
Tí i eu nos ventos
e nos solsticios.
Tí i eu nos bosques
e nos ríos.
Tí i eu, historia
de corpos nidios.
Tí i eu, saudade
de álbores íntimos.
Tí i eu sin tempo
polo tempo que imos.
Tí i eu cantando,
chorando e rindo.
Longa noite de pedra 1962
TÚ Y YO
(No hablemos de los bobos
que todo lo aprenden en los libros.
No hablemos de los estúpidos
con cara de domingo;
ni de los sabios memos,
ni de los huraños listos,
ni del eterno mal gusto
de los pobres nuevos ricos).
Hablemos de ti y de mi
ya que vivimos.
Tú y yo en los vientos
y en los solsticios.
Tú y yo en los bosques
y en los ríos.
Tú y yo, historia
de cuerpos limpios.
Tú y yo, añoranza
de amaneceres íntimos.
Tú y yo sin tiempo
por la época que vamos.
Tú y yo cantando,
llorando y riendo.
Larga noche de piedra 1962
María Soliña
Celso Emilio, Cantares
Budiño e Luis Tosar cantan a Celso Emilio
A República Galega, unha historia non oficial
Celso Emilio recitado por Luis del Olmo
A República Galega, unha historia non oficial
03-10-2014
Video PREMER/PULSAR
María Soliña
Celso Emilio, Cantares
Budiño e Luis Tosar cantan a Celso Emilio
A República Galega, unha historia non oficial
Celso Emilio recitado por Luis del Olmo
Celso Emilio recitado por Luis del Olmo
01-10-2014
Señor Dios ten piedá dos probes parvos
que non sabemos ren de xeometría
i embobados na música celeste
esquecemos a fórmula
do binomio de Newton.
Imos andando a trancas e barrancas
adeprendendo as cousas tristemente
por iste mundo adiante que fixeches
en sete días só, según os libros.
Eu son un pouco parvo, ben comprendo.
Nunca poiden saber para qué sirven
moitas cousas escuras que consintes.
Humildemente quixen preguntar
preguntas pequeniñas coma seixos
sobre os grilos que cantan incansábeles
e os amores dos peixes,
pero sempre chegaban unhos homes
carregados de textos
e mazacotes grises sapientísimos,
con datas rigurosas, datos certos,
horríbelmente certos, abafantes.
Mais ninguén me decía dos paxaros,
dos cávados, das froles, e desas nubes
que pousaches, Señor, sobre o meu teito.
Perdóanos, Señor, tanta parveza
e ten piedá de nós, dos probes parvos
que andamos os camiños das estrelas
cos ollos alcendidos
na bebedeira tépeda das fábulas.
E cando chegue a hora do Xuicio
á túa veira lévanos cos nenos,
cos santos inocentes, cos velliños,
e déixanos seguir ollando ao ceo,
modelando no vento doces sonos,
comoTi fas, Señor, dende o Principio.
O soño sulagado 1954
Señor Dios ten piedad de los pobres tontos
que no sabemos nada de geometría
y embobados en la música celeste
olvidamos la fórmula
del binomio de Newton.
Vamos andando a trancas y barrancas,
aprendiendo las cosas trístemente
por el mundo adelante que tú hiciste
en sólo siete días, según los libros.
Yo soy un poco tonto, lo comprendo.
Nunca pude saber para qué sirven
muchas cosas oscuras que consientes.
Humildemente quería preguntarte
preguntas diminutas como cuarzos
acerca de los grillos que cantan incansables
y los amores de los peces,
pero siempre llegaban unos hombres
cargados de textos
y de mamotretos grises sapientísimos,
con fechas rigurosas, datos ciertos,
horriblemente ciertos, asfixiantes.
Pero nadie ma hablaba de los pájaros,
de los renacuajos, de las flores y de esas nubes
que posaste, Señor, sobre mi techo.
Perdónanos, Señor, tanta tontería
y ten piedad de nosotros, de los pobres tontos
que recorremos los caminos de las estrellas
con los ojos encendidos
en la tibia embriaguez de las fábulas.
Y cuando llegue la hora del Juicio,
llévame a tu vera con los niños,
con los santos inocentes, con los viejitos,
y déjanos seguir mirando al cielo,
modelando en el viento dulces sueños,
como Tú haces, Señor, desde el principio.
El sueño sumergido 1954