Celso Emilio en Grafitti
16-09-2014
Cabodano do pasamento de Celso Emilio
31-08-2014
Cando quero vivir
digo Moraima.
Digo Moraima
cando semento a espranza.
Digo Moraima
e ponse azul a alba.
Cando quero soñar
digo Moraima.
Digo Moraima
cando a noite é pechada.
Digo Moraima
e ponse a luz en marcha.
Cando quero chorar
digo Moraima.
Digo Moraima
cando a anguria me abafa.
Digo Moraima
e ponse a mar en calma.
Cando quero surrir
digo Moraima.
Digo Moraima
cando a mañá é crara.
Digo Moraima
e ponse a tarde mansa.
Cando quero morrer
non digo nada.
E mátame o silencio
de non decir Moraima
Onde o mundo se chama Celanova 1975.
Cuando quiero vivir
digo Moraima.
Digo Moraima
cuando siembro la esperanza.
Digo Moraima
y se poen azul el alba.
Cuando quiero soñar
digo Moraima.
Digo Moraima
cuando la noche es cerrada.
Digo Moraima
y la luz se pone en marcha.
Cuando qiuero llorar
digo Moraima.
Digo Moraima
cuando la angustia me asfixia.
Digo Moraima
y el mar se pone en calma.
Cuando quiero sonreír
digo Moraima.
Digo Moraima
cuando la mañana es clara.
Digo Moraima
y la tarde se pone mansa.
Cuando quiero morir
no digo nada.
Y me mata el silencio
de no decir Moraima.
Donde el mundo se llama Celanova 1975
Celso Emilio en Grafitti
Cabodano do pasamento de Celso Emilio
“Mais o lume que alampea, xamais o veredes morto”.
Eiquí será, poema de Celso Emilio cantado por Miguel Ángel Gómez Naharro
Nota necrolóxica, poema de Celso Emilio cantado por Luis Emilio Batallán
“Mais o lume que alampea, xamais o veredes morto”.
16-08-2014
pode o dereito ser torto,
mais o lume que alampea,
mais o lume que alampea
xamais o veredes morto.
Cimenterio privado, Xenevra 1973
O monolito do Alto da Maceira en Marín, no que están grabados estos versos de Celso Emilio, lembrando as vítimas da represión nos anos da Guerra Civil, apareceron por segunda vez cubertos cunha pintada con símbolos que nos retrotraen a “Longa noite de pedra”.
puede el derecho ser torcido,
pero la lumbre que relampaguea,
pero la lumbre que relampaguea,
jamás la veréis muerta.
Cementerio privado, Ginebra 1973
El monolito del Alto da Maceira en Marín, en el que están grabados estos versos de Celso Emilio, recordando a las víctimas de la represión en los años de la Guerra Civil, aparecieron por segunda vez cubiertos por una pintada con símbolos que nos retrotraen a “Longa noite de pedra”.
Celso Emilio en Grafitti
Cabodano do pasamento de Celso Emilio
“Mais o lume que alampea, xamais o veredes morto”.
Eiquí será, poema de Celso Emilio cantado por Miguel Ángel Gómez Naharro
Nota necrolóxica, poema de Celso Emilio cantado por Luis Emilio Batallán
Eiquí será, poema de Celso Emilio cantado por Miguel Ángel Gómez Naharro
08-08-2014
Violín, teclados e arranxos musicais: Adam Stepien
Violín, teclados y arreglos musicales: Adam Stepien
Quero morrer eiquí (cando me chegue
a hora da viaxe que me agarda).
Eiquí niste silencio
de pombas arroladas,
niste vento que dorme nos piñeiros
un profundo soño de arelanzas.
Quero morrer eiquí cos ollos postos
no fumegar das tellas, na borralla
do tempo, frente a frente
de mín, aberta a ialma
aos latexos das horas, nunha tarde
ateigada de arpas.
Van e veñen as nubes viaxeiras,
as anduriñas pasan.
O pandeiro da chuvia
repenica unha maina
melodía de outono,
que no roncón do río se acompasa.
Quero morrer eiquí. Ser sementado
nesta miña bisbarra.
Finar eiquí o meu cansancio acedo,
pousar eiquí pra sempre as miñas azas.
Longa noite de pedra, 1962
Quiero morir aquí (cuando me llegue
la hora del viaje que me aguarda).
Aquí en este silencio
de palomas arrulladas,
en este viento que duerme en los pinos
un profundo sueño de anhelos.
Quiero morir aquí, con los ojos puestos
en el humear de las tejas, en el rescoldo
del tiempo, frente a frente
de mí, abierta el alma
a los latidos de las horas, en una tarde
colmada de arpas.
Van y vienen las nubes viajeras,
las golondrinas pasan.
El pandero de la lluvia
repica con unamansa
melodía de otoño,
que en el roncón del río se acompasa.
Quiero morir aquí. Ser sembrado
en esta mi comarca.
Acabar aquí mi cansancio amargo,
posar aquí para siempre mis alas.
Celso Emilio en Grafitti
Cabodano do pasamento de Celso Emilio
“Mais o lume que alampea, xamais o veredes morto”.
Eiquí será, poema de Celso Emilio cantado por Miguel Ángel Gómez Naharro
Nota necrolóxica, poema de Celso Emilio cantado por Luis Emilio Batallán
Nota necrolóxica, poema de Celso Emilio cantado por Luis Emilio Batallán
29-07-2014
Disco “Ai ven o maio”
Deron os abecedarios
a nova da túa morte,
meu vello can de palleiro,
meu vello can de palleiro,
abandonado da sorte.
Un poeta sin fortuna
morto de morte matada
mentras soñaba coa terra,
mentras soñaba coa terra,
malferida a malpocada.
A moura necroloxía
resultou ser unha trola
da xente anana e mezquiña,
da xente anana e mezquiña,
a quen o teu verbo esfola.
Xente á que debes decirlle
surrindo e sin acritude:
os mortos que vós matades,
os mortos que vós matades,
gozan de boa saúde.
Pode o corpo ser vencido,
pode o dereito ser torto,
mais o lume que alampea,
mais o lume que alampea,
xamais o veredes morto.
Cimenterio privado,Edicións Roi Xordo,Xenevra 1973
Dieron los diarios
la nueva de tú muerte
mi viejo can de pajar,
mi viejo can de pajar,
abandonado por la suerte.
Un poeta sin fortuna
muerto de muerte violenta
mientras soñaba con su tierra,
mientras soñaba con su tierra,
malherida la cuitada.
La negra necrología
resultó ser una mentira
de gente enana y mezquina,
de gente enana y mezquina,
a quién tú verbo desolla.
Gente a la que debes decirle
sonriendo y sin acritud:
los muertos que vos matáis,
los muertos que vos matáis,
gozan de buena salud.
Puede el cuerpo ser vencido,
puede el derecho ser torcido,
pero la lumbre que relampaguea,
pero la lumbre que relampaguea,
jamás la veréis muerta.
Cementerio Privado, Ediciones Roi Xordo, Ginebra 1973