Celso Emilio, poema “Prá Mocedade” cantado por Benedicto e Bibiano
11-06-2015
Tendes que alcender un facho
de baril inconformismo.
Non, non, diredes decote
aos profesores de mitos,
que queren de contrabando
pasar falsos paradisos.
Non, non, diredes arreo
aos que van no seu machiño
cabalgando moi contentes
entre nubes de outimismo.
Non, non, debedes decir
aos que minten por oficio.
A verdá, soio a verdá
da terra na que vivimos,
labrada en berros de lume,
nascida en berce cativo.
A verdá, soio a verdá
da terra na que nascimos.
Viaxe ao país dos ananos 1968
Tenemos que encender una antorcha
de robusto inconformismo.
No, no, diréis a diario
a los profesores de mitos
que quieren de contrabando
pasar falsos paraísos.
No, no, diréis siempre
a los que van en su machito
cabalgando muy contentos
entre nubes de optimismo.
No, no, debéis decir
a los que mienten por oficio.
La verdad, sólo la verdad
de la tierra en la que vivimos,
labrada en gritos de fuego,
nacida en cuna pequeña.
La verdad, sólo la verdad
de la tierra en la que nacimos. Viaje al país de los enanos 1968
A Poesía é un arma cargada de futuro, Gabriel Celaya
28-05-2015
Gabriel Celaya es, junto con Blas de Otero y Celso Emilio Ferreiro, uno de los poetas más representativos de la poesía social de los años cincuenta. Este es su poema “La poesía es un arma cargada de futuro”, de su libro “Cantos Íberos“, cantada por Paco Ibáñez.
Celso Emilio, poema “Prá Mocedade” cantado por Benedicto e Bibiano
A Poesía é un arma cargada de futuro, Gabriel Celaya
Celso Emilio, poema “Os Fillos de Silvio”, adicado aos renegados da súa orixe
Celso Emilio, poema “O neto do Matarrá”, poema das eleucións
Celso Emilio , “O Estranxeiro” poema inédito
Celso Emilio, poema “Os Fillos de Silvio”, adicado aos renegados da súa orixe
23-05-2015
Gandules ezquerdistas de dereita, En impúdico pauto amalgamados,. Todos tolleltos, todos emporcados Cantigas de Escarnio e Maldecir Edicións NÖS, Caracas 1968. Gandules izquierdistas de derecha, En impúdico pacto amalgamados,. Todos tullidos, todos empuercados Cantigas de Escarnio e Maldecir Ediciones NÖS, Caracas 1968
O ácrata, burgués de via estrelta.
sementou istes eidos de cizañas,
prantou sebes de insidias e patrañas
i-agora nós cargamos coa colleita:
farsantes con careta de esilados,
lobls-homes de ovellas disfrazados,
carcundas, maricós de especies mil,
pasan con triste andar garda civil
todos xuntos, revoltosos, misturados .
o pícaro, o bribón, o proxeneta,
o sórdido trúan que os alcahueta,
o matador i-os fillos dos matados.
na mesma zarrumalla i-amasixo,
todos coa mesma faz de carapixo
falando o castelán do cagatinta,
velos ehí van coa sua imnobre pinta,
fillos da nai que os deu i-o pai que os fixo
El ácrata, burgués de via estrecha.
sembró estos campos de cizañas,
plantó setos de insidias y patrañas
y ahora nosotros cargamos con la cosecha:
farsantes con careta de exilados,
lobis-hombres de ovejas disfrazados,
carcamales, maricones de especies mil,
pasan con su triste andar guardia civil
todos juntos, revoltosos, entremezclados .
el pícaro, el bribón, el proxeneta,
el sórdido trúhan que los alcahueta,
el matador y los hijos de los matados.
en la misma zarrumalla y amasijo,
todos con la misma faz de carapijo
hablando el castellano del cagatinta,
mira como van con su innoble pinta,
hijos de la madre que los dio y el padre que los hizo.
Celso Emilio, poema “Prá Mocedade” cantado por Benedicto e Bibiano
A Poesía é un arma cargada de futuro, Gabriel Celaya
Celso Emilio, poema “Os Fillos de Silvio”, adicado aos renegados da súa orixe
Celso Emilio, poema “O neto do Matarrá”, poema das eleucións
Celso Emilio , “O Estranxeiro” poema inédito
Celso Emilio, poema “O neto do Matarrá”, poema das eleucións
Cando o vello zoqueiro remendón
–chamado por mal nome Matarrá–
soupo que un neto seu, o máis pasmón,
fora eleito reitor da Sociedá,
ficóu meditabundo,
co rostro asaz pasmado,
e alá na escura cova do ultramundo
onde está dando malvas o coitado,
púxose con pacencia
a escribir os palotes dunha carta
modelo de sabencia:
Meu neto: que mal raio non me parta
si comprendo iste choio.
A ti sempre te tiven por un burro
de testa periforme, duro croio
inxertado na ialma dun cazurro.
¿Cómo é posible entón
que o galego avisado e intelixente,
elexira un papón
pra Presidente?
Por máis que o meu caletre torpe escarbo
non poido comprender esas matracas.
¿É que se puxo parvo,
de sópeto, o galego de Caracas?
¿Acaso o teu cerebre, envase hidrópico,
armado en argamasa, duro bloque,
tornóuse luz solar no quente trópico
por arte de presión birli-birloque?
¿Qué pasóu pra que os fillos de Galicia
nombrasen un patrón que ten albarda?
Ó saber a noticia
da tua reitoría de alpabarda
sentín no peito o peso dunha lousa
e nos ollos o pranto,
pois nunca a Terra foi tan pouca cousa,
nin ti poideches nunca medrar tanto.
Cantigas de Escarnio e Maldecir, Edicións NÓS, Caracas 1968
Cuando el viejo zoquero remendón
–llamado por mal nombre Matarrá–
supo que un nieto suyo, el más pasmón,
fuera electo rector de la Sociedad,
quedó meditabundo,
con el rostro asaz pasmado,
y allá en la oscura cueva del ultramundo
donde está dando malvas el desventurado,
se puso con paciencia
a escribir los palotes de una carta
modelo de sabiduría:
Nieto mío: que mal rayo no me parta
si comprendo este asunto.
A ti siempre te tuve por un burro
de cabeza periforme, duro cuarzo
injertado en el alma de un cazurro.
¿Cómo es posible entonces
que el gallego avisado e inteligente,
eligiera un papanatas
para Presidente?
Por mucho que mi torpe caletre escarbo
no puedo comprender esas matracas.
¿Es que se ha puesto imbécil,
de pronto, el gallego de Caracas?
¿Acaso tú cerebro, envase hidrópico,
hecho de argamasa, duro bloque,
se tornó luz solar en el caliente trópico
por arte de presión birli-birloque?
¿Qué ha pasado para que los hijos de Galicia
nombrasen un patrón que tiene albarda?
Al saber la noticia
de tu rectoría de alpabarda
sentí en el pecho el peso de una losa
y en los ojos el llanto,
pues nunca la Tierra fue tan poca cosa,
ni tú pudiste nunca crecer tanto.
Cantigas de Escarnio e Maldecir, Ediciones NÓS, Caracas 1968
Celso Emilio, poema “Prá Mocedade” cantado por Benedicto e Bibiano
A Poesía é un arma cargada de futuro, Gabriel Celaya
Celso Emilio, poema “Os Fillos de Silvio”, adicado aos renegados da súa orixe
Celso Emilio, poema “O neto do Matarrá”, poema das eleucións
Celso Emilio , “O Estranxeiro” poema inédito
Celso Emilio , “O Estranxeiro” poema inédito
16-05-2015
Poema adicado aos nenos do “Colexio Rosalía de Castro” de Vigo.